Angsten en autisme

Nachtmerrie voorkomen! 

Mijn oudste en jongste hadden afgesproken samen een film te kijken. Omdat er nogal veel leeftijdsverschil tussenzit (zo'n 9 jaar) hebben ze niet zo heel veel gemeenschappelijke interesses, dus de jongste is dan heel blij als hij iets met zijn grote broer samen kan doen.



Hij is echter behoorlijk angstig aangelegd en heeft een heel levendige fantasie, dit resulteert regelmatig ook in slaapproblemen. Tegenwoordig gaat het echter best goed en krijgt hij complimenten als hij zelf helemaal alleen naar boven, of naar bv. de garage heeft gedurfd om iets te halen. Let wel: hij is al 9 jaar, maar dit is dus al een hele stap. Maar paniek om een geluidje, of schaduwen ligt altijd op de loer. Hij schrikt dan heel erg en rent zo hard hij kan naar ons toe, of roept om hulp. Ook had hij vrij regelmatig nachtmerries, maar dat is gelukkig een stuk minder inmiddels.

Maar goed. Het gaat over het algemeen dus best goed, maar hij en zijn broer hadden besloten 'Spiderman 2'  te kijken. Ik wil hem uiteraard geen angsten aanpraten en vind het ook goed dat hij dingen probeert. Bovendien gunde ik ze het vrij zeldzame broederliefde momentje van harte.
Halverwege hoorde ik de jongste al op de gang zichzelf buitensluiten, zodat hij de meest spannende momenten niet hoefde aan te zien. Ze wilden echter doorkijken, maar ik zag de bui al hangen....

Na de film bleek het inderdaad te veel te zijn geweest en hij wilde er (zoals gewoonlijk) niet over praten, want erover praten brengt alle angsten terug.

Hier in huis (en in mijn werktas) ligt altijd wel ergens een teken- of kladblok, zodat ik kan visualiseren wat ik bedoel. Dat blijft een geweldig en handig hulpmiddel en ik moet ook altijd lachen hoe ik steeds verbeterd wordt als ik, volgens hun, bepaalde details niet goed teken.
Een jongen die ik begeleidde verheugde zich altijd erg op mijn tekeningetjes/ krabbels, altijd goed om mij eens flink uit te lachen ;-)

Ik had nu voor mijn jongste een hoofd getekend met kronkels voor de nachtmerrie. hij tekende erbij hoe hij zich voelde, met bliksem bij zijn ogen, kriebel bij de neus en een mond die op slot zit.



Toen vertelde ik dat als hij niet over de kriebels praat, de akelige gedachten, dat ze dan groter en meer worden en niet weg kunnen. Maar als hij erover zou praten zou het zijn als een kraantje waardoor de slechte gedachten weg konden gaan en dan werd zijn hoofd leeg en open voor leuke gedachten.
Ik tekende het kraantje en daaronder schreven we (met behulp van grote broer, want het was toch heel eng in het begin) de enge stukken uit de film op. Daarna mocht hij al het enge doorkrassen en roepen dat het nep was en stom, dat luchtte hem zichtbaar op.


Meteen daarna nam hij zelf het initiatief om de leuke gedachten te tekenen


 en mocht hij het papier met de slechte gedachten verscheuren en vertrappen en hebben we het samen weggegooid. Nachtmerrie letterlijk buiten de deur :-)



Mooi was het dat hun broedermomentje hierdoor ook niet ophield na de film, en ik kon zijn grote broer nu ook handvaten aanbieden om met die angsten van zijn broertje om te gaan. Zo had hun filmdagje ook geen nare nasleep.

En, waar het tenslotte in eerste instantie allemaal om ging, hij heeft geen nachtmerries gehad.