Misschien klinkt dit heel erg cru, maar zo zou ik er nog een paar aan toe kunnen voegen:
Hoe overleef ik de (december) vakantie met autisme?
Hoe overleef ik mijn partner met autisme?
Hoe overleef ik het studeren met autisme?
Hoe overleef ik discussies met iemand met autisme?
Enz.
Het leven met autisme kan gewoon erg zwaar zijn.
Voor de duidelijkheid: voor alle partijen!!!
Voor degene met autisme zelf, ouders, broers en zussen, opa's en oma's, leerkrachten, klasgenoten enz.
Voor degene met autisme die de wereld om hem/ haar heen vaak niet kan bevatten en vreselijk overspoeld raakt en dat alleen kan uiten door frustraties en/ of depressies.
Voor de ouders die ondanks alle liefde en zorg niet meer weten hoe ze hun kind kunnen helpen.
Voor de directe en indirecte omgeving kan het omgaan met autisme dus heel zwaar zijn. Je wil wel helpen, maar vaak snap je niet waar de volgende woedeaanval door komt. Of je wordt er ook door overvallen, omdat die woedeaanval is getriggerd door iets heel kleins wat je zelf niet in de gaten had of door de omgeving die je niet kunt sturen ten behoeve van je kind. Of je ergert je gewoon.
Je wil als ouders wel 'opvoeden', maar voelt je niet meer opgewassen tegen de eeuwige discussies, woede-aanvallen, huilbuien of depressieve gevoelens bij je kind. En dan heb ik het alleen nog maar over de thuissituatie.
Dus: hoe overleef je dat?
Even een hele korte spoedcursus ;-)
